Άπραγη ρεμβαστική σιωπή
πηγαία μαρτυρία ψυχής.
Άχρωμη ευθεία της μοναξιάς
αθέατο δάκρυ ανομολόγητο.
Παίρνω την ζωή μου πίσω
που άφησα σε εκκρεμότητα,
μια σιωπή, ίσως μια κραυγή,
ένα πουλί που πετά
αναζητώντας τον αιθέρα.
Το δάκρυ στεγνώνει τις λίγες αναμνήσεις
που υπάρχουν στην ζωή.
Εκεί που το σώμα
πνίγεται στις σιωπηλές καμπύλες
της άμμου.
Τα χέρια εντοπίζουν κύκλους
μεταξύ απροσδόκητων δρόμων
στις ρίζες που βυθίζονται
στο σκοτεινό σου άρωμα.
Αυτό είναι το χρώμα της επιθυμίας
και του κεριού που χύνει η νύχτα,
για να μας τραγουδήσει
ότι σήμερα είναι σήμερα...