Η σιωπή θολώνει τις μέρες των
τυφλών δρόμων
εκεί που μια αόρατη συμφωνία ονείρων
ορθώνει το ανάστημά της
ξένη στη μοναξιά των συλλαβών.
Η κλινική δυστυχία διαλύει την στοχαστική ύλη
μέσα απο τα μεγάλα ποτήρια των ψεμάτων.
Είμαστε κενοί αλαλλάζοντες κώδωνες
μέσα σε εναν κόσμο που κοιμάται...
Μια παράξενη απώλεια μας οδηγεί από
το ανύπαρκτο στο υπαρκτό
εκεί στην δίνη του κενού ονείρου.
Εκεί που τα επιθετικά μας πάθη
διακοσμούν την ασυδοσία.
Στην πύλη , στην τεθλιμμένη οδό
η οποία δίνει
πρόσβαση στο παραλήρημα
των καθημερινών μας σταυρώσεων.
Εκεί που μόνο η συγχώρεση
και η μή ψηλάφηση επί των τύπων των ύλων
μας ορίζει και μας κάνει ξανά
κατόχους του Παραδείσου.