Μεταξύ απροσδόκητων δρόμων.

 Άπραγη ρεμβαστική σιωπή

πηγαία μαρτυρία ψυχής.

Άχρωμη ευθεία της μοναξιάς

αθέατο δάκρυ ανομολόγητο.

Παίρνω την ζωή μου πίσω 

που άφησα σε εκκρεμότητα,

μια σιωπή, ίσως μια κραυγή,

ένα πουλί που πετά 

αναζητώντας τον αιθέρα.

Το δάκρυ στεγνώνει τις λίγες αναμνήσεις

που υπάρχουν στην ζωή.

Εκεί που το σώμα

πνίγεται στις σιωπηλές καμπύλες

της άμμου.

Τα χέρια εντοπίζουν κύκλους

μεταξύ απροσδόκητων δρόμων

στις ρίζες που βυθίζονται

στο σκοτεινό σου άρωμα.

Αυτό είναι το χρώμα της επιθυμίας

και του κεριού που χύνει η νύχτα,

για να μας τραγουδήσει

ότι σήμερα είναι σήμερα...

Στην δίνη του κενού ονείρου.

 Η σιωπή θολώνει τις μέρες των

τυφλών δρόμων

εκεί που μια αόρατη συμφωνία ονείρων

ορθώνει το ανάστημά της

ξένη στη μοναξιά των συλλαβών.

Η κλινική δυστυχία διαλύει την στοχαστική ύλη 

μέσα απο τα μεγάλα ποτήρια των ψεμάτων.

Είμαστε κενοί αλαλλάζοντες κώδωνες 

μέσα σε εναν κόσμο που κοιμάται...

Μια παράξενη απώλεια μας οδηγεί από

το ανύπαρκτο στο υπαρκτό 

εκεί στην δίνη του κενού ονείρου.

Εκεί που τα επιθετικά μας πάθη

διακοσμούν την ασυδοσία.

Στην πύλη , στην τεθλιμμένη οδό

η οποία δίνει

πρόσβαση στο παραλήρημα

των καθημερινών μας σταυρώσεων.

Εκεί που μόνο η συγχώρεση

και η μή ψηλάφηση επί των τύπων των ύλων

μας ορίζει και μας κάνει ξανά

κατόχους του Παραδείσου.

ψεύτικη εφήμερη αταξία.

 Aποτυχημένες εξεγέρσεις του νού

όνειρα από πυρίτιο και λάβα

ηφαιστείων.

Ιχνηλατούμε ανήλιαγα μονοπάτια

ομιχλώδη καλντερίμια

με ατέλειωτες συγχωρητικές

διαδρομές.

Εκεί που η ζωή ξεκινά

και ονειρεύεται

εκεί που η ζωή τερματίζει.

Μέσα απο τις λυπημένες ώρες

της βροχής

που πέφτουν αργά

στην άκρη της σιωπής.

Με τις άδηλες αναπνοές μας

στο παραλήρημα της νύχτας

στις γεύσεις του ονείρου

στο φεγγαρόφωτο.

σε μια απέραντη ταλαντευση.

Μεταξύ των χαμένων λέξεων

και μιας ελπίδας που πετάει

μέσα στους χρονικούς κύκλους

του σύμπαντος.

Μόνο μια μοίρα

αναδύεται από μια άλλη εποχή

ως εξορία από ένα παρελθόν

που τώρα δεν υπάρχει πλέον

παραβιάζοντας το όραμα.

Περνά μέσα από τις φλέβες

και φλεβοτομημένα χνάρια.

Σπασμένα ρείθρα

ψυχών ερειπωμένων

ρηξικέλευθες κραυγές

για ένα τίποτα.

Δυσαρεστημένα ένστικτα

με δονήσεις στην ψεύτικη

εφήμερη αταξία.

Παροχυμένες έννοιες.

βέλη από μια μυστική φαρέτρα

που εκτοξεύονται

στη τροχιά του χρόνου …

Κάπηλες πρόζες.

 Κάπηλες πρόζες

από άναρχες λέξεις

φανερώνουν κίβδηλους μύθους

παραβάσεις, αναμονές και προσμονές.

Εκεί που ο μονόλογος θεωρείτε δεδομένος

και όταν πέφτει η αυλαία δεν υπάρχει 

χειροκρότημα

μόνο ένα κάλεσμα των χρησμών

στην απρόβλεπτη ακινησία

των δευτερολέπτων.

Ατελεύτητες σιωπές

φέρνουν στην μνήμη

απόμερες πέτρινες εποχές

εκεί που Ανάσταση και Λύτρωση

είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα

και αβέβαια.

Aιωρούνται στο κενό

χωρίς προορισμούς αγγιγμάτων.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos

All rights reserved